Sanırım yenilenememeye, yenilmeye başladım. Derin bir nefes alıp, ya da damların altına girip usul usul unutamıyorum kendimi.
Bitiyor artık bu defter. Aslında çoktan bitti belki de. İçten içe bitmemesini istiyor olabilir miyim? Eski sayfalarında dolaşıp zamanın, hikayeler devşirmek geçmişin kırıntılarından. Yalan dünyalar...Bilmiyorum, yalnızca bittiğini hissediyorum. Bir ket, bir soğuk, bir hafıza kaybı...
Aradan çok yıllar geçti, şapkalar kalktı, ama hala kelimeleri satır sonuna sığdıramayınca canım yanıyor. Öylesine sevmiyorum ayrılıkları, ve sevmedikçe daha çok vedalaşıyorum.
O saçma sapan konuştuğum, iki kelimeyi bir araya getiremediğim telefon konuşması gibi oldu bu yazı da. Ama sonunu beklemeye gerek kalmadı, artık bitiyor.
Bir süre bocalarım sanırım. Cesedimi gömecek yer bulabiliyorum da, ruhumun ruhunun yanından ayrılışı sancılı... Biraz zaman alacaktır gözlerimi yeniden açışım. Ama açacağım mecburen, yeniden gökyüzüne bakacağım. Bir kez daha inanacağım.
Bu sefer çok daha güçlü hissediyorum, çok daha ışıklı, çok daha karanlık.
Kalemim de durdu. Artık her şey hazır. Masa lambamı kapatacağım ve bitecek.
Teşekkür ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder