'Yaz' tuşuna basıyorum piyanonun ve üç küçük sayfa tutuşturuyorum. Aklımda hâlâ o gece var, omzumda ise başın...
Her rüya biraz daha ağır.
Yine düşerken uyandım. Binbir çelme her bir adımda. Hiçbirini görmedim, hepsine takıldım yine. Her yanımda kanlı izleri hatalarımın. Aynada güzel duracak aksi yaralarımın.
Her uyanış biraz daha yorgun.
İyi bir şey duymaya ihtiyacım olduğunda, kaçıyorum iyi bir şey söyleyebilecek insanlardan. Gerçek bir mağlubiyeti sahte bir beraberliğe yeğliyorum. Nihayetinde tükeneceğiz, hepimiz.
Her dönüş biraz daha uzun.
Eve dönüyorum, başım öne eğik. Zor olsa gerek izmarit olmak; daha yanar kavrulurken düşmek bir sebeple o dudakların arasından bir daha dönmemek üzere. Ve yalnızca başı öne eğik eve dönen biri tarafından görülmek...
Her yazılmayan öykü biraz daha yitik. Benim dumanımsa ancak bu kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder